Στις πλάτες των γονιών πέφτει κυριολεκτικά όλο το βάρος της αγοράς υλικών για τη λειτουργία των σχολείων, ειδικά των Νηπιαγωγείων.
Κρατώντας μία λίστα στο χέρι , έτρεχαν οι γονείς στα καταστήματα αυτές τις μέρες για να αγοράσουν σχολικά είδη και αναλώσιμα υλικά, προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους για το σχολείο. Ειδικά τα Νηπιαγωγεία άνοιξαν τελείως γυμνά από αναλώσιμα υλικά, με αποτέλεσμα οι εκπαιδευτικοί να μην έχουν στη διάθεσή τους τίποτα για να απασχολήσουν τα παιδιά.
Βλέπουν τις λίστες οι γονείς και το στομάχι τους δένεται κόμπος! Αναρωτιούνται οι περισσότεροι, “καλά δεν υπάρχει μέσα τίποτα; τόσα λεφτά που πάνε;”
Ερωτώμενος ο αντιδήμαρχος Παιδείας κ. Γιάννης Κορωναίος , για τις διαμαρτυρίες των γονέων σχετικά με τις λίστες, μας απάντησε ότι “η αρμοδιότητα για την κάλυψη των λειτουργικών δαπανών των σχολείων είναι αρμοδιότητα των δύο σχολικών επιτροπών του Δήμου της Ρόδου….Από κει και πέρα ο Δήμος δεν αναμειγνύεται αν θέλετε, σε θέματα τυπικής εκπαίδευσης . Δηλαδή δεν μπορεί να ξέρει η Δημοτική Αρχή άν ένας Διευθυντής Σχολείου, ή ένας καθηγητής, ή μια δασκάλα, έχει περισσότερες ανάγκες απ’αυτές που ήδη έχουν καλυφθεί , οπότε απευθύνεται στους γονείς και τους ζητά κάποια έξτρα γραφική ύλη ή κάτι ιδιαίτερο το οποίο δεν έχει προβλεφθεί ενδεχομένως.” Συνεχίζοντας ο κ. Αντιδήμαρχος ανέφερε ότι δεν υπάρχουν στο γραφείο του έγγραφα παράπονα, ή καταγγελία εκ μέρους των γονιών.
Ας μη κρυβόμαστε! Ο Δήμος φυσικά και γνωρίζει ότι, αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο, που σημαίνει ότι αντικειμενικά οι ανάγκες για τη λειτουργία των Σχολείων δεν καλύπτονται από την ανεπαρκή χρηματοδότηση που δίνουν οι Σχολικές Επιτροπές. Ούτε βέβαια οι εκπαιδευτικοί παίρνουν τέτοιες αποφάσεις “αυθαίρετα”, όταν οι σχολικές αίθουσες είναι γυμνές από γραφική ύλη και αναλώσιμα.
Η “δωρεάν” παιδεία πληρώνεται αδρά από τους γονείς σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης. Η “κατανόηση” της Διοίκησης του Δήμου για την αναγκαιότητα της λιτότητας στις κοινωνικές δαπάνες “λόγω της κρίσης” , έρχεται σε αντίθεση με την αναγκαιότητα διεκδίκησης για χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Στο τέλος αυτή η στάση καταλήγει στον ίδιο πολιτικό μονόδρομο που ρίχνει τα βάρη στις λαϊκές οικογένειες και στα παιδιά τους για να λειτουργήσουν τα σχολεία ή οι παιδικοί σταθμοί.
Την ίδια ώρα βέβαια, η κυβέρνηση, μέσα σε συνθήκες ασφυκτικής λιτότητας για τη Παιδεία, βρίσκει χρήμα για να ενισχύσει επενδυτικά σχέδια επιχειρηματικών ομίλων στο τουρισμό με εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Αντίστοιχα δίνει 4 δισ. ευρώ το χρόνο για στρατιωτικές δαπάνες που εξυπηρετούν τους σχεδιασμούς της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Και όλα αυτά από τον δικό μας ιδρώτα, τους αβάσταχτους φόρους που παίρνει από την δική μας τσέπη.
Για μολύβια δεν υπάρχουν λεφτά.
Απαντάμε και μεις σαν γονείς: “Τα παιδιά μας και εμείς μπορούμε να ζήσουμε σ΄ έναν κόσμο καλύτερο, υπάρχουν οι δυνατότητες. Δικαιούμαστε ένα σχολείο δημόσιο και πραγματικά δωρεάν, που να καλύπτει τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών. Συλλογικός αγώνας για ζωή, μόρφωση και δικαιώματα, είναι τελικά ο μόνος δρόμος που μας απομένει.”
