Σε συνάντηση που είχε την 1η Νοέμβρη η ΕΓ της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) με την ηγεσία του υπουργείου Υγείας, στην οποία συμμετείχε και αντιπροσωπεία της ΕΙΝΑΠ, στο πλαίσιο κινητοποίησης που έγινε εκείνη την ημέρα, στο αίτημα της Ομοσπονδίας για αύξηση της χρηματοδότησης των Νοσοκομείων, ο Υπουργός απάντησε ότι το όριο των δαπανών για τα νοσοκομεία είναι “ταβανωμένο”.
Σε ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών, αναφέρονται για το παραπάνω θέμα τα εξής:
“Για τους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων: Καταγγείλαμε ότι στο προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2018 προβλέπεται περαιτέρω μείωση κατά 350 εκατ. ευρώ της χρηματοδότησης για τα νοσοκομεία, όταν ο προϋπολογισμός των νοσοκομείων για το 2017 είναι ήδη οριακός και χρειάστηκε ενίσχυση κατά 50 εκατ. ευρώ για φάρμακα, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος ο υπουργός Υγείας. Στο αίτημα για αυξήσεις των δαπανών για την Υγεία απάντησε με κυνικό τρόπο ότι το όριο των δαπανών είναι “ταβανωμένο” και δεν πρόκειται να αυξηθεί. Το όριο των δαπανών για την Υγεία του λαού είναι “ταβανωμένο” όχι όμως για να δίνουν το 2% του ΑΕΠ για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, 2,5 δισ. στις ΗΠΑ για τον εκσυγχρονισμό των F-16.”
Επίσης για τις προσλήψεις μόνιμων γιατρών: “Από τις 900 θέσεις που είχαν προκηρυχθεί πριν την 1/1/2014 έχει εξασφαλιστεί πίστωση μόνο για τις 660. Για τις υπόλοιπες αναστέλλεται η διαδικασία προσλήψεων. Από τις 660 έχουν γίνει μόλις 300 διορισμοί σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε ο υπουργός Υγείας. Η προκήρυξη 500 θέσεων για τα ΤΕΠ, 400-450 για την ΠΦΥ και 50 για τις δομές Ψυχικής Υγείας, τις οποίες υποσχέθηκε ο υπ. Υγείας, δεν επαρκούν για να καλύψουν τις τραγικές ελλείψεις και υπολείπονται των αυξημένων αναγκών για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης.”
Αυτή είναι η τραγική πραγματικότητα. Αυτή που αντιμετωπίζουμε και στο Νοσοκομείο της Ρόδου. Αυτή που βιώνουν οι ασθενείς και τα συγγενικά τους πρόσωπα, όταν χρειάζονται νοσοκομειακή περίθαλψη και αντιμετωπίζουν τους “κόφτες” παντού. Στα φάρμακα, στις εξετάσεις, στο απαραίτητο προσωπικό, στους χαλασμένους πότε μαγνητικούς, πότε αξονικούς τομογράφους. Ξεθεωμένο το προσωπικό, σηκώνει στους ώμους του το βάρος της νοσηλείας των ασθενών, με αποτέλεσμα να ασθενεί τελικά το ίδιο, μην αντέχοντας τις εξουθενωτικές συνθήκες που εργάζεται. Αυτή είναι η “δίκαιη ανάπτυξή” τους.
Ο δρόμος του αγώνα είναι μονόδρομος!
