“Μπορούμε να παρέμβουμε δυναμικά , να ενωθούμε με τους υπόλοιπους συναδέλφους που αγωνίζονται και να αλλάξουμε τα πράγματα…”, δήλωσε ανάμεσα στα άλλα η αναπληρώτρια δασκάλα Ειρήνη Κακαλέ στη συνέντευξή της, ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς, που ξεκίνησε με τα ίδια προβλήματα για γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς.
Πόσα χρόνια είστε αναπληρώτρια κι από πόσες περιοχές της Ελλάδας έχεις περάσει μέχρι σήμερα;
Διανύω τη 10η χρονιά αναπλήρωσης σε σχολεία της Α/μιας εκπαίδευσης. Έχω περάσει, όπως και οι περισσότεροι συνάδερφοι αναπληρωτές, από αρκετές περιοχές της Ελλάδας(ηπειρωτική και νησιωτική).
Πως βιώνει ένας αναπληρωτής αυτό το συνεχές κλίμα συνεχούς μετακίνησης, ανασφάλειας και αβεβαιότητας;
Νιώθεις σαν πρόσφυγας μέσα στην ίδια σου χώρα. Είσαι με ένα σάκο στην πλάτη και τραβάς κάθε φορά για εκεί που σε έχουνε καλέσει. Ένας σάκος γεμάτος ταλαιπωρία, αβεβαιότητα για το μέλλον, αποχώρησης δικών σου προσώπων. Πλέον, πολλοί συνάδερφοι αρνούνται να κουβαλήσουν αυτό το «σάκο» και διαλέγουν το δρόμο στο να τους καλούνε αργότερα, ή να μην δουλεύουν καθόλου ψάχνοντας άλλες δουλειές του ποδαριού. Ξέρετε είναι σημαντικό να υπάρχει σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους. Όταν έχεις σταθερή και μόνιμη δουλειά αυτό έχει θετικό πρόσημο-αντίκτυπο πρωτίστως στους μαθητές-μαθήτριες και γονείς άρα και σε ολόκληρη την κοινωνία.
Ακούμε κάθε χρόνο ότι «η χρονιά θα ξεκινήσει χωρίς ελλείψεις». Πόσο κοντά στη σημερινή πραγματικότητα είναι αυτές οι δηλώσεις; Ποια είναι η κατάσταση που συναντάτε στα σχολεία;
Είναι μια έκφραση «copy paste».Κάθε χρόνο τα ίδια ακούμε. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Τα κενά είναι χιλιάδες. Στην πρωτοβάθμια μάνι-μάνι τα κενά ανέρχονται στις 20.000 περίπου. Για τι να πρωτοπούμε. Για τη διάλυση-κατάργηση του ολοήμερου σχολείου το οποίο θα λειτουργεί προαιρετικά και ποιος ξέρει πότε. Για το προεδρικό διάταγμα 79/2017 το οποίο μονιμοποιεί τις αντιεκπαιδευτικές αλλαγές στο Δημοτικό και όχι μόνο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δημιουργία τριμελούς επιτροπής η οποία θα ευθύνεται για την τύχη των μαθητών. Ας υποθέσουμε ότι στο σχολείο Χ εγγράφονται στη Α΄ τάξη του Δημοτικού 27 παιδιά και σε στο σχολείο Ψ εγγράφονται 23 μαθητές στην Α τάξη του Δημοτικού. Ο Σύλλογος Διδασκόντων του σχολείου Χ δε θα μπορεί να «σπάσει» την Α΄ τάξη σε δυο τμήματα αλλά θα πρέπει μέσω του μηχανισμού «διαχείρισης των μαθητών» να «διώξε» προς το σχολείο Ψ 2 μαθητές. Μια προσπάθεια γενικευμένης αύξησης του αριθμού των μαθητών ανά τάξη και «εξοικονόμησης» εκπαιδευτικών. Και αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα.
Όσον αφορά την κατάσταση στα σχολεία …να κλάψεις …να γελάσεις, να βρίσεις….μπα τίποτα από αυτά…αγωνιζόμαστε. Κάνουμε μάθημα με 25-27 παιδιά σε αίθουσες που η χωρητικότητα τους δε ξεπερνά τα 15 παιδιά. Θυμάμαι μια χρονιά στην Αθήνα έκανα μάθημα στην «αίθουσα» του κυλικείου προκειμένου να χωρέσουμε όλοι… Μεγαλεία .Τα κενά παραμένουν μέχρι και τα Χριστούγεννα για να μην πούμε μέχρι το Πάσχα. Μια άλλη χρονιά οι μαθητές μου ενώ ήταν Τρίτη Δημοτικού, δεν είχαν δει ποτέ στο σχολείο τους Γυμναστή. Γιατί; Γιατί είχαν την «ατυχία» να μαθητεύουν σε ολιγοθέσιο σχολείο. Η υποχρηματοδότηση των Δημόσιων σχολείων και Νηπιαγωγείων είναι κάτι που το βιώνουν καθημερινά εκπαιδευτικοί και γονείς. Οι σχολικές επιτροπές δε δίνουν «μία» γιατί δεν έχουν να δώσουν αφού το εκάστοτε υπουργείο ρίχνει το μπαλάκι στις τσέπες των γονιών οι οποίοι αυτοί τη στιγμή «ματώνουν» για να μπορέσουν να δώσουν τα απαραίτητα στα παιδιά τους. Είναι πολλές οι δυσκολίες αλλά συνεχίζουμε αγωνιστικά και με ψηλά το κεφάλι.
Ως μέλος της πρωτοβουλίας αναπληρωτών, ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η αντίδραση των εκπαιδευτικών απέναντι σε αυτή την κατάσταση;
Χρειάζεται άμεση αγωνιστική απάντηση μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα που μας σαρώνει. Η αντίδραση-δράση βρίσκεται στον οργανωμένο, ανυποχώρητο αγώνα για το δικαίωμα μας στη δουλειά, για τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών της λαϊκής οικογένειας. Να αντιδράσουμε–δράσουμε μαζί με εκείνες τις δυνάμεις που βάζουν μπροστά τις πραγματικές μας ανάγκες, οργανώνουν την πάλη απέναντι στη δύσκολη κατάσταση που ζούμε καθημερινά και σε αυτά που έρχονται, να αλλάξουμε τους συσχετισμούς στα Σωματεία και τις Ομοσπονδίες. Η Πρωτοβουλία Αναπληρωτών-Ωρομισθίων, γεννήθηκε μέσα σ’αυτές τις δύσκολες συνθήκες , αγκαλιάστηκε πανελλαδικά από τους συναδέλφους και διεκδικούμε – για όσο υπάρχει αυτό το απαράδεκτο καθεστώς των αναπληρωτών- λύσεις όπως τη μονιμοποίηση των συναδέλφων, επιδότηση ενοικίου, εξασφάλιση δωρεάν μεταφοράς από και προς τον τόπο διαμονής και εργασίας, επιδότηση όλων των αναπληρωτών με επίδομα ανεργίας στα 600 ευρώ, χωρίς όρους και προϋποθέσεις και για όσο διάστημα διαρκεί η ανεργία, πλήρη δικαιώματα των αναπληρωτών εκπαιδευτικών σε περίπτωση ασθένειας, αναγνώριση της εκπαιδευτικής προϋπηρεσίας και άλλα ζητήματα που μας απασχολούν.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες μπορεί να υπάρχει αισιοδοξία; Αν ναι, που πιστεύετε ότι πρέπει να αναζητηθεί;
Κοίτα, είμαστε το πιο νέο κομμάτι στην εκπαίδευση, μπορούμε να παρέμβουμε δυναμικά , να ενωθούμε με τους υπόλοιπους συναδέλφους που αγωνίζονται και να αλλάξουμε τα πράγματα. Φυσικά αγωνιζόμαστε για το καλύτερο. Αυτό, βέβαια δεν έρχεται από μόνο του, πρέπει να πάρουμε κι εμείς τα μέτρα μας. Η ελπίδα και η προοπτική βρίσκεται στη ρήξη και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Τη λύση θα τη δώσουμε μαζί και έχουμε τη δύναμη να τα καταφέρουμε.
