Μία περίοδος, κυριολεκτικός Γολγοθάς, ξεκινά από το Σεπτέμβρη για τις λαϊκές οικογένειες, που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν βουνό από υποχρεώσεις, την ίδια στιγμή που το εισόδημά τους δεν φτάνει ούτε για τα στοιχειώδη.
Όσο και να λογαριάζει ο εργαζόμενος με χαρτί και μολύβι, πως θα τα βγάλει πέρα με τις ανάγκες των παιδιών του στο σχολείο, στις σπουδές, στα φροντιστήρια , τη δόση του ΕΝΦΙΑ και του φόρου εισοδήματος, τα δάνεια και όλες τις ανάγκες του, χρειάζεται τέσσερις μισθούς ακόμα για να βγει ο ένας μήνας.
Ειδικά για τους χιλιάδες εργαζόμενους στον Τουρισμό, που σε ένα μήνα θα απολύονται, το εξαϋλωμένο επίδομα ανεργίας – για όσους το δικαιούνται πλέον- αποτελεί και τη μόνη δυνατότητα που τους αφήνουν για να επιβιώσουν το χειμώνα, μετά το καλοκαιρινό ξεθέωμα στη δουλειά.
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Είτε την περίοδο που δουλεύει ο εργαζόμενος είτε την περίοδο που είναι άνεργος οδηγείται στην απόγνωση από τα σκληρά μέτρα που πήραν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και συμπληρώνονται συνεχώς από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Παρά τα αφηγήματα των κυβερνώντων περί «δίκαιης ανάπτυξης», «κοινωνικής ευαισθησίας» και άλλα παρόμοια στην προσπάθειά τους να επωφεληθούν -όσο τους παίρνει ακόμα- τον «αριστερό» τους μανδύα, δίνοντας απανωτά χαστούκια «δεξιά και αριστερά» στον εργατόκοσμο, το μόνο που πετυχαίνουν είναι να αποσπούν τα συγχαρητήρια του ΣΕΒ και άλλων «ευαγών» ιδρυμάτων, καθώς και αυτά των “φίλων ευρωπαίων εταίρων”!!!
Η μοναδική αλήθεια είναι ότι αυτός ο δρόμος ανάπτυξης, που κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους, στερεί το δικαίωμα ολοένα και σε περισσότερους ανθρώπους του μόχθου να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Οδηγεί σε όλεθρο τις όποιες κατακτήσεις απέσπασαν με το αίμα τους οι εργαζόμενοι από την αστική εξουσία.
Yπάρχει λύση;
Δεν είναι όμως μονόδρομος για το λαό η βαρβαρότητα που ζει. Είναι μονόδρομος για το κεφάλαιο. Είναι προϋπόθεση για να διαιωνίζει τα κέρδη του.
Μπροστά στην ανελέητη επίθεση των κομμάτων του συστήματος και των κάθε είδους μηχανισμών του, για να σκύψει ο λαός το κεφάλι, να του ράψουν το στόμα, να του σβήσουν κάθε ελπίδα, πρέπει κάθε εργαζόμενος να μπεί στη μάχη με αισιοδοξία, με πίστη στο δίκιο του. Να διεκδικήσει όλο τον πλούτο που παράγει και τον αρπάζουν τα παράσιτα από τα χέρια του. Να σταματήσει να του γίνεται εφιάλτης η χαρά, που το παιδί του πέρασε στο Πανεπιστήμιο, ή που θα πάει στο σχολείο.
Δεν μπορεί να σταματήσει αλλιώς αυτός ο κατήφορος των εσαεί θυσιών του λαού. Χρειάζεται οργανωμένο αγώνα με στόχους αντεπίθεσης. Να ξεφοβηθούν οι εργαζόμενοι και να ζωντανέψουν το κίνημά τους σε συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες, διεκδικώντας ανάκτηση των απωλειών που είχαν στα οκτώ χρόνια της κρίσης και ικανοποίηση ΟΛΩΝ των σύγχρονων αναγκών τους.
