*Άρθρο του Αντώνη Παπαντωνίου. Απόφοιτος Τ.Ε.Φ.Α.Α. Κομοτηνής, καθηγητής Φυσικής Αγωγής και υποψήφιος με τη Λαϊκή Συσπείρωση στο Δήμο Ρόδου.
Εικόνες διαχρονικής εγκατάλειψης αντικρύζει κανείς με την είσοδο του στις εγκαταστάσεις του αθλητικού κέντρου Καλλιπάτειρα στο Καρακόνερο. Συντήρηση ανύπαρκτη με συλλόγους και αθλητές που προσπαθούν όσο μπορούν να σώσουν ότι σώζεται και να συνεχίσουν να κάνουν αυτό το οποίο έχουν ανάγκη και αγαπούν δηλαδή να αθλούνται.
Όμως έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με μεγάλες δυσκολίες ακόμα και σε αυτήν την βασική ανάγκη για τον λαό του νησιού. Αυτά συζητήσαμε με προπονητές και συλλόγους στην επίσκεψη που κάναμε στο στάδιο τις προηγούμενες μέρες. Αυτά που μετέφεραν για τα δεκάδες κτηριακά και λειτουργικά προβλήματα, μάλλον θα χρειαζόντουσαν χιλιάδες λέξεις για να αποτυπωθούν.
Από το στέγαστρο που θα μπορούσε να κυριαρχεί στην επικαιρότητα αντί του ΟΑΚΑ, μέχρι το γυμναστήριο που στεγάζεται στην παλιά αποθήκη του σταδίου και τον τάπητα του στίβου που θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο που εγκυμονεί κίνδυνο για σοβαρούς τραυματισμούς αθλητών. Μάλιστα η εγκατάλειψη έχει οδηγήσει ακόμα και στην απαγόρευση άθλησης για ορισμένα αθλήματα στο χώρο, όπως τα αθλήματα ρίψης.
Ένα αθλητικό κέντρο για να λειτουργήσει, για να μπορεί να προσφέρει σύγχρονες υποδομές άθλησης στο λαό χωρίς να βάζει ξανά το χέρι στην τσέπη, από παιδιά μικρής ηλικίας μέχρι ενήλικες, να εξασφαλίζει χώρους και εγκαταστάσεις σε συλλόγους, χρειάζεται χρηματοδότηση, προσωπικό, συντήρηση, πράγμα που είναι άγνωστη λέξη διαχρονικά για τις δημοτικές αρχές του νησιού.
Άλλωστε στην ίδια κατάσταση είναι οι υποδομές άθλησης στο σύνολο του νησιού. Γι’ αυτό οι Ροδίτες αθλούνται όπου μπορούν, από τα πεζοδρόμια μέχρι τους αρχαιολογικούς χώρους, για αυτό οι σύλλογοι είναι αναγκασμένοι είτε να πληρώνουν από την τσέπη τους είτε να “παρακαλάνε” για χρηματοδότηση ώστε να μπαλώσουν καμιά τρύπα.
Αλήθεια πόσα χρήματα χρειάζεται ένας γονιός για να έχει το παιδί του αθλητικές δραστηριότητες, από τον εξοπλισμό μέχρι την αντίστοιχη συνδρομή, πόσα χρήματα χρειάζεται ο ίδιος για να αθλείται έστω περιστασιακά; Σίγουρα μπροστά σε όσα ζούμε, με την ακρίβεια να σαρώνει, συχνά βαραίνει στη ζυγαριά, το ένα ή το άλλο.
Όσοι διοίκησαν το Δήμο, θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι αυτή η κατάσταση είναι περίπου …φυσικό φαινόμενο. Ότι πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτή την εικόνα. Ότι αν υπάρχει κάποια λύση, αυτή βρίσκεται στη λεγόμενη “ιδιωτική πρωτοβουλία”!
Όμως στην πραγματικότητα, είναι θέμα προσανατολισμού. Αν στόχος είναι ο άνθρωπος, η ελεύθερη πρόσβαση για όλους σε σύγχρονες αθλητικές εγκαταστάσεις, σε εξειδικευμένο προπονητικό και βοηθητικό προσωπικό, η εξασφάλιση στους συλλόγους και τους αθλητές όλης της απαραίτητης υποδομής, η οργάνωση υποδομών για μαζική άθληση, τότε μπορούν να γίνουν πολλά. Με την εξασφάλιση χρηματοδότησης από τον προϋπολογισμό του Δήμου, του κράτους, με τη διεκδίκηση πόρων που παρακρατούνται.
Όταν λοιπόν ο προσανατολισμός είναι η πάση θυσία στήριξη των επιχειρηματικών συμφερόντων, το κέρδος και η εξασφάλισή του, τότε βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής να αποτυπώνονται σε οποιαδήποτε υποδομή έχει να κάνει με τις λαϊκές ανάγκες.
Η ψήφος στη Λαϊκή Συσπείρωση αυτήν την Κυριακή είναι ψήφος που βάζει μπροστά τις ανάγκες των παιδιών και των αθλητών μας. Η ενίσχυσή της μπορεί και πρέπει να ανοίξει δρόμους για να διεκδικήσουμε την αξιοποίηση, τη συντήρηση και την επέκταση αυτών των εγκαταστάσεων μακριά από επιχειρηματικά συμφέροντα με γνώμονα την πρόσβαση στον αθλητισμό, σε σύγχρονες και ασφαλείς υποδομές άθλησης για όλους.
