Οργή αλλά και υπόσχεση αγώνα από παλιούς και νυν συναδέλφους του 42χρονου τραυματιοφορέα του Νοσοκομείου Σαντορίνης ο οποίος πέθανε χθες Τρίτη, κατά τη διακομιδή του στην Αθήνα, εκφράζουν με επιστολή τους στα ΜΜΕ.
Η επιστολή αναφέρει τα εξής:
“Με αφορμή τον απροσδόκητο χαμό του συναδέλφου τραυματιοφορέα, αναδεικνύεται για μία ακόμα φορά η δραματική υποστελέχωση και η εντατικοποίηση της εργασίας στο ΓΝ Θήρας. Προβλήματα που υπήρχαν από την έναρξη της λειτουργίας του νοσοκομείου και που οι κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, όχι μόνο δεν έλυσαν, αλλά το διαφημίζουν ως πρότυπο νοσοκομείο – «διαμάντι» του ΕΣΥ.
Ο συνάδελφός μας, που τις τελευταίες μέρες ταλαιπωριόταν με την υγεία του και πηγαινοερχόταν στο νοσοκομείο, χρειάστηκε να διασωληνωθεί και να διακομισθεί, καθώς δε μπορούσε να αντιμετωπιστεί στο ίδιο το νοσοκομείο που ο ίδιος καθημερινά προσέφερε τις υπηρεσίες του σε άλλους ασθενείς. Αλλά δυστυχώς, δεν τα κατάφερε.
Να αναφερθεί ότι στο νοσοκομείο δεν υπηρετεί ούτε ένας παθολόγος, υπάρχει μόνο ένας καρδιολόγος με σύμβαση λίγων μηνών και οι εφημερίες καλύπτονται από αγροτικούς και γιατρούς χειρουργικών ειδικοτήτων και έχουν επιστρατευθεί μέχρι και οι οδοντίατροι. Υπάρχουν δύο αναισθησιολόγοι, που εφημερεύουν πρακτικά 15 μέρες το μήνα και καλύπτουν και τα τακτικά χειρουργεία. Υπάρχει μόνο ένας νοσηλευτής στη νυχτερινή βάρδια στο ΤΕΠ, μερικές φορές και στην απογευματινή, σε ένα νοσοκομείο που εφημερεύει καθημερινά και σε ένα νησί που «βουλιάζει» από τουρίστες, 8 μήνες το χρόνο! Οι τραυματιοφορείς ήταν μόνο τέσσερις και κάλυπταν μόνο δύο βάρδιες και εάν είχαν κάποιο βαρύ περιστατικό, αργούσαν να φύγουν από τη βάρδια.
Οι ελλείψεις τραγικές, οι ευθύνες πολλές και υπό αυτές τις συνθήκες, ο χαμός του συναδέλφου μας, αλλά και μία σειρά άλλων αντίστοιχων περιστατικών αποτελούν προδιαγεγραμμένα «εγκλήματα» της πολιτικής υποβάθμισης και εμπορευματοποίησης του ΕΣΥ που έχουν εφαρμόσει όλες οι κυβερνήσεις.
Ο συνάδελφος Ελπιδοφόρος ήταν ένας ήρεμος και ευγενικός άνθρωπος, παράδειγμα εργαζόμενου. Οι συνάδελφοί του, πρώην και νυν, θα τιμήσουμε τη μνήμη του συνεχίζοντας με ορμή τον αγώνα για ένα σύστημα που θα χωράει τις ανάγκες όλων των ανθρώπων, σε μία κοινωνία που δε θα μετράει και δε θα θυσιάζει την ανθρώπινη ζωή για το χρήμα.”
