Με μεγάλη θλίψη και σεβασμό αποχαιρετούμε τον μεγάλο ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιώργο Μιχαλακόπουλο, ο οποίος επί 60 χρόνια προσέφερε στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση με το ταλέντο του, με την κοινωνική του στάση και το ήθος του.
Η τελευταία δια ζώσης συνέντευξη που είχε δώσει ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ήταν στην δημοσιογράφο και συγγραφέα Εύα Νικολαΐδου που συνεργάζεται με το 902.gr. H συνέντευξη είχε δοθεί για την «Εφημερίδα των Συντακτών».
Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος με την Εύα Νικολαΐδου και τη σύζυγό του Αθηνά
Κάθε λέξη του αποτύπωνε το σπάνιο ήθος του. Για παράδειγμα, ερωτηθείς για την σχολαστικότητα με την οποία αντιμετώπιζε τους ρόλους του, σημείωνε: «Ασχολούμαι με τη λεπτομέρεια, με την ιστορία του ρόλου και του κομματιού που αναλαμβάνω. Το ψάχνω για να ενταχθώ κι εγώ μέσα. Μπαίνω στην εποχή του. Οταν πιάνεις ένα κείμενο, δεν μπορείς ν’ ανοίγεις μόνο το δικό σου. Θες π.χ. να υποδυθείς τον Τζόνι, δεν μπορείς ν’ ασχοληθείς μόνο μ’ αυτόν. Πρέπει να διαβάσεις το έργο, τους άλλους ήρωες, γιατί ο ένας εξαρτάται απ’ τον άλλον. Δεν είσαι μόνος. Είναι μια συλλογική δουλειά που πρέπει να μοιράζεσαι. Οι έχοντες την εντύπωση ότι είναι μόνοι τους και κανένας άλλος πάνω στη σκηνή είναι εις βάρος της παράστασης και εις βάρος του εαυτού τους».
Η σειρά «Εκείνος κι εκείνος», όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, είχε γράψει ιστορία. Όπως έλεγε στην συνέντευξη του, «τότε όλοι ήμασταν ύποπτοι. Απ’ τον θυρωρό μέχρι τον περιπτερά. Κάναμε μια μορφή αντίστασης με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο σε κείμενα του Κώστα Μουρσελά. Θυμάμαι ένα φιλαράκι που μου είπε: ”Ξέρεις τι ξύλο έχω φάει με το Εκείνος κι εκείνος”;. Τον πετούσαν έξω απ’ το σπίτι για να μην κάνει φασαρία με τα γέλια του. Επεφτε όμως λογοκρισία στην ΕΡΤ. Έρχονταν ταγματάρχες, ταξίαρχοι καπνίζοντας τα πούρα τους για να κόψουν τα λόγια».
Όπως εξηγούσε για την σειρά, «ο Μουρσελάς έγραφε για το μαρούλι που συμβόλιζε το κρατητήριο. Μιλούσαμε για το αυγό. ”Εγώ –έλεγα– δεν θα μπω ποτέ στο αυγό”. ”Χωράμε και οι δυο” έλεγε ο άλλος. Το αυγό ήταν το σύστημα. Πού να καταλάβει ο ταγματάρχης τι σημαίνει αυγό. Ηταν δυο τύποι, ο Λουκάς (Διαμαντόπουλος) και ο Σόλων (Μιχαλακόπουλος) που αρνούνταν να μπουν στο σύστημα. Είχαν την ψυχή του Ελληνα. Φλυαρούσαν λέγοντας αλήθειες που όμως άγγιζαν τα όρια της τρέλας. Ελεγε λοιπόν ο Λουκάς: ”Εγώ θέλω να γίνω φιστικάς”. Του απαντούσα: ”Καλύτερα να γίνεις λούστρος”. Ρωτούσε εκείνος: ”Μπορείς να γίνεις ό,τι αποφασίσεις; Δηλαδή ένας δικαστής, ένας αρχιστράτηγος, ένας υπουργός αποφάσισαν να γίνουν κι έγιναν;”. Υπήρχαν λέξεις και νοήματα που δεν τα καταλάβαιναν».
Αναφερόμενους στους ανθρώπους που έπαιξαν ρόλο στην επαγγελματική του εξέλιξη, είχε επισημάνει: «Αρχικά ο Κουν. Σ’ αυτόν χρωστάω όλο το θεατρικό μου αλφάβητο. Απαιτητικός, σκληρός, αυστηρός για το αποτέλεσμα, όχι για να σε προσβάλει. Ηταν σπουδαίος δάσκαλος. Δεν μπορώ να βάλω κανέναν δίπλα στον Κουν. Ο Διαμαντόπουλος, επίσης σπουδαίος δάσκαλος και ηθοποιός. Οπως και ο Μοσχίδης».
Στο ερώτημα εάν θα συμβιβαζόταν με μια κατάσταση, έστω κι από ανάγκη, απάντησε πως «το να επιβιώσεις, βέβαια, είναι μια ανάγκη. Ομως, δεν θα άντεχα κανέναν συμβιβασμό, όχι μόνο λόγω χαρακτήρα αλλά και λόγω ιδεολογίας. Βασικό στοιχείο συνυφασμένο με την τέχνη μου είναι η αξιοπρέπεια».
Στην ίδια συνέντευξη, η σύζυγος του και επίσης ηθοποιός, Αθηνά, μίλησε για την γνωριμία τους: «Συναντηθήκαμε στο Θέατρο Κουν. Ο Γιώργος πήγαινε στο 3ο έτος κι εγώ στο 1ο. Είμαστε πάνω από 60 χρόνια μαζί. Παίξαμε και μερικά χρόνια στο θέατρο. Ιδρύσαμε κι ένα θέατρο, το ”Σάτιρα”, μαζί με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, το 1973. Μετά πήγαμε μια περιοδεία. Στη συνέχεια μας βούτηξε η χούντα και έσπασε τα πάντα. Τα καθίσματα, τα μαγνητόφωνα, όλα».
