Με το πρώτο κουδούνι οι μαθητές θα επιστρέψουν στις τάξεις με το μυαλό τους γεμάτο από τις εικόνες των μεγάλων καταστροφών που άφησαν πίσω τους οι μεγάλες πυρκαγιές του προηγούμενου διαστήματος, αλλά και οι πολύ πρόσφατες πλημμύρες. Με τεράστιες εκτάσεις καμένες ή πλημμυρισμένες, με σπίτια και περιουσίες να έχουν καταστραφεί, με οικογένειες να θρηνούν νεκρούς ανθρώπους τους, αντικειμενικά και στα σχολεία αυτά τα φαινόμενα θα μπουν στο επίκεντρο των συζητήσεων.
Και πώς μιλάει ένας δάσκαλος ή ένας γονιός στα παιδιά, πώς αντιμετωπίζει τα αμέτρητα «γιατί» τους, πώς συμβάλλει ώστε να μην κυριαρχήσει μέσα τους ο φόβος ότι ο άνθρωπος είναι τάχα «αδύναμος» απέναντι στις «θεομηνίες»;
Το «κόκκινο Αερόστατο», το περιοδικό που επιμελείται η Διατμηματική Επιτροπή της ΚΕ του ΚΚΕ για τις μικρότερες ηλικίες της νεολαίας, είναι πολύτιμος «οδηγός» γι’ αυτή τη συζήτηση. Με στόχο να ενισχύεται η αυτοπεποίθηση και η εμπιστοσύνη των παιδιών στη δύναμη του ανθρώπου να ορίζει τη ζωή του, να παρεμβαίνει στη φύση με ωφέλιμο τρόπο, να προλαμβάνει ακραία καιρικά φαινόμενα, να παίρνει έγκαιρα μέτρα προστασίας της ανθρώπινης ζωής και περιουσίας, των ζώων, του φυσικού πλούτου. Γιατί η εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας είναι τέτοια που επιτρέπει στον άνθρωπο πολλά, αρκεί να βγει από τη μέση το ατομικό κέρδος και να μπει το συλλογικό.
Σε πολλά τεύχη του, παλιότερα και νεότερα, το περιοδικό έχει κάνει σχετικά αφιερώματα, όπως στο τεύχος 24 που μιλάει για «φυσικές καταστροφές», «ακραία καιρικά φαινόμενα» και μελέτες για τους κινδύνους που αυξάνονται και τις αιτίες τους, για το τι σημαίνει σεβασμός στο περιβάλλον. Αντίστοιχα, στο τεύχος 21 παρουσίασε ανταλλαγή γραμμάτων με μικρούς αναγνώστες του με αφορμή τις καταστροφικές πυρκαγιές τότε στη Βόρεια Εύβοια, ενώ στο τεύχος 22 παρουσίασε το φαινόμενο της φυσικής αναγέννησης των δασών και τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης και δασοπροστασίας. Στο τεύχος 8 επίσης, στη στήλη «Τα χέρια είναι εργαλεία και δημιουργούν» προτείνει μια έξυπνη χειροτεχνία με τίτλο «Η πόλη που θα ήθελα να ζω», που βοηθάει να ανοίξει η συζήτηση για την πόλη που έχουμε ανάγκη να ζούμε σήμερα, για τους χώρους και τις υποδομές της.
