ΚΟΒ ΞΕΝΟΔΟΧΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΡΟΔΟΥ
Εμείς οι εργαζόμενοι στη «βαριά βιομηχανία» του Τουρισμού, νοιώθουμε, ό,τι νοιώθει όλος ο λαός με αυτό που έγινε στα Τέμπη – ήταν ένα έγκλημα προδιαγεγραμμένο!
Όμως, ξέρουμε καλά και τους φταίχτες: τις κυβερνήσεις των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, το κράτος που όλοι μαζί χτίσανε, με τους διάφορους «συνεταίρους» τους όπως το ΛΑΟΣ, ΑΝΕΛ κ.α., αλλά και τον κάθε λογής επενδυτή, που μας τους παρουσίαζαν ως πρότυπα «εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης». Όσες δικαιολογίες και να εκστομίσουν, όσο και να θέλουν να φωτίσουν μονάχα το «δέντρο» – τον κάθε σταθμάρχη, τον κάθε επιθεωρητή ή υπουργό κ.α. – τίποτα δεν μπορεί να κρύψει το «δάσος», ότι για το κυνήγι του κέρδους, η ασφάλεια της ανθρώπινης ζωής έρχεται τραγικά τελευταία.
Ήδη στον τόπο μας, η ανάγκη για ασφαλή μετακίνηση έχει βγεί «μείον», στην λογική του πάνω από όλα να βγεί το κέρδος. Όπως καταγγέλλουν και οι εργαζόμενοι της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, εδώ και δύο χρόνια, δεν λειτουργεί το ραντάρ του Ατταβύρου, ενώ επικρατεί και στον δικό τους κλάδο η σοβαρή υποστελέχωση. Το ίδιο και στις θαλάσσιες μεταφορές, όπου σταθερά οι πολιτικοί υπαίτιοι των Τεμπών μειώνουν την οργανική σύνθεση των πλοίων, οδηγώντας τους εργαζόμενους σε εξουθένωση, ενώ κανόνας είναι οι μηχανικές βλάβες και οι πιστοποιήσεις ναυσιπλοΐας σε γερασμένα και επικίνδυνα πλοία. Την ίδια εγκληματική πολιτική την βλέπουμε, όταν τα παιδιά μας πάνε σε σχολεία παμπάλαια, συχνά ακατάλληλα, ενώ τρέμουν οι καρδιές μας σε περίπτωση σεισμού, αφού ξέρουν και οι πέτρες, ότι οι αντισεισμικοί έλεγχοι είναι σχεδόν ανύπαρκτοι, κι αν γίνεται ένας είναι μόνο για τα μάτια του κόσμου.
Το έγκλημα των Τεμπών λοιπόν, όχι μόνο έχει ιστορία και ενόχους, αλλά συνεχίζεται παντού: στην πολιτική ασφάλεια και στις μεταφορές, μέχρι και στα εργασιακά άβατα των πολυτελών ξενοδοχειακών μονάδων του νησιού μας, όπου χιλιάδες εργαζόμενοι σακατεύονται από την πίεση για να βγεί η δουλειά, όπου οι επαγγελματικές ασθένειες θεριεύουν, ενώ η υγεία μας μόνο επιδεινώνεται με την κάθε σεζόν που περνά. Βλέπουμε χιλιάδες άλλες «κοιλάδες των Τεμπών» να στήνονται, πίσω από τις τυμπανοκρουσίες για το πως θα φτάσουμε τους νέους στόχους της φετινής σεζόν, πως θα πιάσουμε το καλύτερο ταμείο στα πόστα μας, κατά πόσο λιγότερο η ασφάλεια και υγεία μας θα επιβαρύνει τα ταμεία της κάθε μεγαλοεργοδοσίας!
Και όπως κάνουν οι διάφοροι «σταθμάρχες» της πολιτικής που υπηρετεί το κέρδος, έτσι και στον κλάδο μας, ρίχνουν αλλού τις ευθύνες όταν το θανατικό προκύψει: στον «άπειρο» τον ναυαγοσώστη, στον «άτυχο» συντηρητή, στην «κακή μας τύχη» κ.ο.κ, αλλά ποτέ ότι δεν λαμβάνονται μέτρα ασφαλείας στους χώρους εργασίας, αφού κοστίζουν. Θέλουν μόνο να τραβήξουμε «δυνατό κουπί», ώστε «να πιάσουμε όλοι μαζί» τους στόχους (τους) για άλλη μια επικερδή σεζόν!
Και εάν κάποιος αναρωτιέται που είναι το κράτος… όλες οι κυβερνήσεις έχουν φροντίσει να ρίξουν την Επιθεώρηση Εργασίας σε πλήρη απαξίωση, ώστε να είναι ήσυχη η κάθε εργοδοσία να ξεσαλώνει, αφού ξέρει ότι είναι σχεδόν απίθανο να ελεγχθεί. Και το κράτος λοιπόν, είναι εργαλείο στα χέρια των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, ανεξάρτητα από το ποιός κυβερνά και δεν θα μπορούσε να ήταν άλλωστε διαφορετικά, σε ένα σύστημα που υπηρετεί τους λίγους και οικονομικά ισχυρότερους.
Είναι το ίδιο κράτος, που μπορεί με την πρώτη να φακελώνει συνδικαλιστές και να βγάζει παράνομες τις απεργίες, αλλά ανίκανο στο να παρακολουθήσει την πορεία δύο τρένων!
Βλέπουμε ξεκάθαρα, ότι το κράτος των μεγαλοεπιχειρηματιών, μπορεί και με το παραπάνω να καταγράφει τα χρέη μας προς την εφορία και τις πληρωμές μας προς του διάφορους παρόχους, μέχρι και στο να μας βάζει αστραπιαία το μαχαίρι στο λαιμό, εάν δεν εξοφλούνται οι οφειλές μας! Γι’ αυτό και στον κλάδο μας, το κράτος θα παραμένει σταθερά ανίκανο στο να εξασφαλίσει την υγεία και την ασφάλειά μας, ανεξάρτητα από το ποιός θα βρίσκεται στην εκάστοτε κυβέρνηση και στις υπουργικές καρέκλες, γιατί πάντοτε έχουμε απέναντί μας το κράτος των μεγαλοεπιχειρηματιών.
Είναι η ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να οργανωθούμε, να παλέψουμε για την προστασία της ζωής μας στην εργασία, για να μην θρηνήσουμε άλλα «Τέμπη»!
- Για να μην ζήσουν οι οικογένειες μας τον εφιάλτη «πάρε με όταν σχολάσεις»…
- Με μεγαλύτερο πείσμα να διεκδικήσουμε μέτρα προστασίας, ζωή με ασφάλεια στο ύψος των αναγκών της εποχής μας
- Καμία αναμονή – ανοχή για να «θαφτούν» τα νέα εργοδοτικά εγκλήματα στους χώρους εργασίας
