*Άρθρο του Νίκου Παπαναστάση. Αντισυνταγματάρχης ε.α., Βουλευτής του ΚΚΕ
Οι τραγικές συνέπειες για τους κατοίκους του θεσσαλικού κάμπου μετά τις πρόσφατες πλημμύρες, για τους κατοίκους του Έβρου, της Ρόδου, της Εύβοιας μετά τις πυρκαγιές, θα αποτελέσουν για πολύ ακόμη αναγκαστικό ρυθμιστικό παράγοντα της καθημερινότητάς τους.
«Βγάζει μάτι» η παντελής «πολιτική αδιαφορία» και συνεπώς η αδυναμία της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που βιώνουν οι χιλιάδες αγρότες, κτηνοτρόφοι, γενικά οι επαγγελματίες, αλλά και τα λαϊκά νοικοκυριά των περιοχών που πλήγηκαν, περιοριζόμενη σε παραπλανητικές, δελεαστικές κι ανέξοδες υποσχέσεις, αφού εργαλειοποίησε εκ του ασφαλούς και την εκλογική διαδικασία ανάδειξης περιφερειαρχών και δημάρχων, διοχετεύοντας επίπλαστα πλην όμως εύπεπτα διλήμματα.
Βρισκόμαστε στα μέσα του φθινοπώρου με τις άσχημες καιρικές συνθήκες να είναι «μπροστά» και την αβεβαιότητα του τοπικού πληθυσμού για το τι μέλλει γενέσθαι να κορυφώνεται. Ο κομβικός μηχανισμός συμμετοχής στον σχεδιασμό της πρόληψης των αποτελεσμάτων φυσικών και ανθρωπογενών καταστροφών, κυρίως όμως στην αντιμετώπισή τους, θα έπρεπε να είναι ο μηχανισμός της «πολιτικής προστασίας».
Οι θέσεις του ΚΚΕ γι’ αυτόν τον μηχανισμό εδράζονται στην ολοκληρωμένη επεξεργασία που εδώ και χρόνια έχει κάνει, επικαιροποιώντας τη διαρκώς, θέτοντας στο επίκεντρο τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους και την εμπορευματοποίηση της γης, αναδεικνύοντας αυτά τα στοιχεία ως βασικούς παράγοντες στην ερμηνεία της σημερινής άθλιας κατάστασης σχετικά με την Πολιτική Προστασία και την αντιμετώπιση ατυχημάτων ή φυσικών καταστροφών μεγάλης έκτασης.
Προβάλλει αγωνιστικά και συνδέει το συνολικό πλαίσιο της Πολιτικής Προστασίας με ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης που σημαδεύει τον πραγματικό ένοχο, που δεν είναι άλλος απ’ τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, όπου κυριαρχεί η επιδίωξη του καπιταλιστικού κέρδους, σε αντίθεση με τα αντιπολιτευόμενα αστικά κόμματα, που αναφέρονται μεν σε ανεπάρκειες, ελλείψεις και ανικανότητες, συνδυαζόμενες όμως με τις γενικότερες πολιτικές τους θέσεις, προκύπτουν ακίνδυνες για το σύστημα. Αυτό το ζήσαμε και στις πρόσφατες καταστροφές στον θεσσαλικό κάμπο, αλλά και στις πυρκαγιές του περασμένου καλοκαιριού.
Αν ανατρέξει κανείς στην ιστορία της τελευταίας εικοσαετίας στην Ελλάδα, θα διαπιστώσει ότι πριν από κάθε καταστροφή που προήλθε από φυσικά φαινόμενα, υπήρχαν οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι ο κρατικός μηχανισμός ήταν προετοιμασμένος για την αντιμετώπισή της.
Αντίστοιχα, θα διαπιστώσει ότι μετά από κάθε καταστροφή, όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις διαβεβαίωναν ότι θα γυρίσουν σελίδα και ότι έχουν εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο πολιτικής προστασίας για την επόμενη μέρα.
Ωστόσο, αυτή η συνειδητή, μεθοδευμένη και παραπλανητική αντιμετώπιση δεν αρκεί για να αποτυπώσει συνολικά την αθλιότητα που υπομένει ο ελληνικός λαός. Τα αποτελέσματα, οι συνέπειες γενικότερα αυτών των καταστροφών που βαφτίζονται «φυσικές», είναι ξεκάθαρα πολιτικές επιλογές.
Υπάρχει βέβαια κι ένας τομέας στον οποίο αναντίρρητα σημειώνεται πρόοδος. Είναι ο τομέας της προπαγάνδας για τη συγκάλυψη των πολιτικών ευθυνών και την αθώωση του συστήματος. Περίτεχνα, ως ένοχοι εμφανίζονται η διαχειριστική ανικανότητα της κάθε φορά προηγούμενης κυβέρνησης, που όμως δεν πρόλαβε να διορθώσει η επόμενη, τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» και πρόσφατα η περιβόητη «κλιματική κρίση», χωρίς βέβαια συγκεκριμένη επιστημονική τεκμηρίωση.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν αλλάζει τίποτα. Είναι αναγκαίο όμως να τονιστεί ότι οι όποιες αλλαγές συντελούνται, δεν έχουν ως κύριο στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Το νέο σχέδιο της σημερινής κυβέρνησης με τη συγκρότηση αυτοτελούς υπουργείου, η συγκρότηση Εθνικού Μηχανισμού Διαχείρισης Κρίσεων και Αντιμετώπισης Κινδύνων και η δημιουργία 13 Περιφερειακών Επιχειρησιακών Κέντρων Πολιτικής Προστασίας υπηρετούν πολλαπλούς στόχους της στρατηγικής του κεφαλαίου για την επόμενη περίοδο.
Αυτό το νέο σχέδιο συνδυάζεται ήδη με την προώθηση των Ολοκληρωμένων Χωρικών Επενδύσεων (ΟΧΕ) σε πληγείσες περιοχές. Εμβληματικό παράδειγμα αποτελεί το σχέδιο Μπένου που προωθεί η Επιτροπή Ανασυγκρότησης της Βόρειας Εύβοιας (ΕΑΒΕ).
Ποιοι άραγε είναι οι πραγματικοί στόχοι αυτών των νέων κυβερνητικών σχεδιασμών;
Πρώτον, είναι η στήριξη νέων κερδοφόρων επενδύσεων στο πλαίσιο της προώθησης της «πράσινης μετάβασης» της ΕΕ, με τους μελλοντικούς επενδυτές, που θα μπορούν, χωρίς κανένα πλέον εμπόδιο, να αγοράσουν φθηνά παραλιακά φιλέτα, εκτάσεις στο βουνό κ.ά. και να στήσουν τις μεγάλες τους επιχειρηματικές μονάδες με μειωμένο κόστος, φθηνό εργατικό δυναμικό.
Δεύτερον, η σταδιακή ιδιωτικοποίηση κρατικών αρμοδιοτήτων του χωροταξικού σχεδιασμού και της πυροπροστασίας.
Τρίτο και ιδιαίτερα «αποκαλυπτικό» είναι η αποτελεσματικότερη σύνδεση του σχεδιασμού Πολιτικής Προστασίας με την κατασταλτική λειτουργία του αστικού κράτους και τον σχεδιασμό του ΝΑΤΟ. Ως γνωστόν, στο πλαίσιο του πολιτικού πυλώνα του ΝΑΤΟ λειτουργεί η Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού Εκτάκτων Αναγκών της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, η οποία περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και την Πολιτική Προστασία.
Η αξιοποίηση της Πολιτικής Προστασίας σε επίπεδο ΝΑΤΟ υλοποιείται με διττό σκοπό:
Πρώτον, διαμορφώνει το πλαίσιο για την άμεση ανάμειξη της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας σε νευραλγικές δομές και υπηρεσίες, πολιτικές και στρατιωτικές, των κρατών – μελών, επί του προκειμένου της Ελλάδας (περιφερειακή και τοπική διοίκηση, διοικήσεις στρατιωτικών μονάδων κ.λπ.), στο όνομα της διαχείρισης μιας κρίσης από φυσική καταστροφή ή από κάποια «ασύμμετρη απειλή», που μπορεί βέβαια να ερμηνευτεί κατά το δοκούν.
Δεύτερον, η Πολιτική Προστασία χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την ανάπτυξη καθαρά επιθετικής δράσης σε βάρος ανταγωνιστικών κέντρων, όπως δείχνει και ο κατάλογος των ασκήσεων και συνεκπαιδεύσεων σε σενάρια Πολιτικής Προστασίας, που ήδη έχουν πραγματοποιηθεί έως τώρα από το ΝΑΤΟ. Εννοείται ότι σ’ αυτόν τον σχεδιασμό είναι πλήρως ενταγμένες και οι ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, ως συμμετέχουσες στην Πολιτική Προστασία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η άσκηση διαχείρισης συνεπειών περιβαλλοντικής καταστροφής, με την ονομασία «SRBIJA 2018», που εξελίχθηκε στη Σερβία το 2018. Ενώ, επίσημα, στόχος της άσκησης ήταν «…η βελτίωση της διαλειτουργικότητας στις διεθνείς επιχειρήσεις αντιμετώπισης καταστροφών», στην πραγματικότητα αφορούσε τη διεύρυνση της ΝΑΤΟικής επιρροής στη Βαλκανική, στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία. Κατά συνέπεια, το τι εννοεί η κυβέρνηση με τον όρο «πολιτική προστασία», το καταδεικνύει η «στρατηγική της εσωτερικής ασφάλειας» των χωρών – μελών της ΕΕ. Το επιδιωκόμενο είναι η δημιουργία ενός συγκαλυμμένου κατασταλτικού μηχανισμού με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς στην Πολιτική Προστασία, για να συμμετέχουν στην καταστολή των κοινωνικών αντιδράσεων, που προκαλεί η εφαρμογή των αντιλαϊκών πολιτικών τους.
Είναι γνωστό επίσης ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις διαθέτουν μεγάλο αριθμό προσωπικού και ειδικών μέσων (πολλαπλών ρόλων) και αποστολών, τα οποία σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών μπορούν να κινητοποιηθούν αποτελεσματικά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Οι δυνατότητες αυτής της υποδομής θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σε κάθε γωνιά της ελληνικής επικράτειας, λόγω της διασποράς που παρουσιάζουν οι Ένοπλες Δυνάμεις στο πλαίσιο της κύριας αποστολής τους.
Όμως, οι διαδοχικές κυβερνήσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ αναλίσκονται σε ανέξοδους σχεδιασμούς επί χάρτου για να ξεγελάσουν τον λαό, ονοματίζοντας κάθε φορά τα σχέδιά τους και μ’ έναν βαρύγδουπο τίτλο, όπως π.χ. το σχέδιο «Ξενοκράτης». Μόνο που κατά την «εφαρμογή» του κάηκαν 69 άνθρωποι στις μεγάλες πυρκαγιές του 2007, 104 το 2018 στις αντίστοιχες στο Μάτι, 24 πνίγηκαν στις πλημμύρες στη Μάνδρα το 2017.
Υπάρχει μεγάλη δυνατότητα οι Ένοπλες Δυνάμεις να διαδραματίσουν σοβαρό ρόλο, κυρίως σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών και κρίσεων σε περιοχές της ελληνικής επαρχίας ή σε πρωτόγνωρης καταστρεπτικότητας και έκτασης φαινόμενα σε μεγάλα αστικά κέντρα.
Συμπερασματικά, στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης όχι μόνο δεν μπορούν να καλυφθούν βασικές λαϊκές ανάγκες, αλλά δεν υπάρχει ο σχεδιασμός προστασίας και διαχείρισης της γης, του φυσικού περιβάλλοντος, των δασών, των αστικών κέντρων, της φυτικής και ζωικής παραγωγής και γενικά της ζωής και της περιουσίας του λαού.
Χρειάζεται η λαϊκή οργανωμένη παρέμβαση και δράση για την ανατροπή της πολιτικής που εντείνει την εμπορευματοποίηση της γης, των δασών. Η γη και η δασική γη δεν πρέπει να αποτελούν ιδιοκτησία και πηγή πλούτου, που οδηγεί σε μεγάλες καταστροφές, αλλά να είναι κοινωνική ιδιοκτησία για τον λαό μας, που θα ιδιοποιείται τα οφέλη από την αξιοποίησή τους.
Πηγή: Ριζοσπάστης
