Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε χτες η εκδήλωση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τα 100χρονα του Κόμματος. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, λίγα μέτρα από το ιστορικό κτήριο του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμοπλοίων, που το Νοέμβρη του 1918 φιλοξένησε το 1ο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ (μετέπειτα ΚΚΕ).
Στην εκδήλωση μίλησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας ο οποίος αναφέρθηκε στο πρωταρχικής σημασίας καθήκον, αυτό της ισχυροποίησης του ΚΚΕ, το οποίο τα μέλη του κόμματος και της ΚΝΕ καλούνται να υλοποιήσουν προς τιμήν των 100χρονων στο φόντο των εσωτερικών και διεθνών εξελίξεων.
Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που ακολούθησε παρουσιάστηκε χρονικό της αγωνιστικής δράσης του Κόμματος μέσα από αντιπροσωπευτικά τραγούδια και κείμενα.
Οι ηθοποιοί Ηλιάνα Μαυρομάτη και Παύλος Ορκόπουλος διάβασαν τα κείμενα πολλά από τα οποία ήταν ντοκουμέντα από το Αρχείο του Κόμματος, αφηγήθηκαν κορυφαίες στιγμές από την εκατοντάχρονη διαδρομή του Κόμματός μας, του εργατικού – λαϊκού κινήματος στη χώρα μας και απήγγειλαν ποιήματα μεγάλων μας λογοτεχνών, όπως των Γιάννη Ρίτσου, Κώστα Βάρναλη, Μέλπως Αξιώτη, Δημήτρη Χατζή, Τάσου Λειβαδίτη και Άλκη Αλκαίου.
Οι τραγουδιστές Βασίλης Λέκκας, Βαγγέλης Κορακάκης, Κώστας Τριανταφυλλίδης,Θοδωρής Καρέλλας, Πολυξένη Καράκογλου και Νατάσα Μουσάδη ερμήνευσαν τραγούδια των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Λοΐζου, Χρήστου Λεοντή, Γιάννη Μαρκόπουλου, Θάνου Μικρούτσικου, Βαγγέλη Κορακάκη, καθώς και αντάρτικα τραγούδια. Ο Βαγγέλης Κορακάκης τραγούδησε το τραγούδι που έγραψε για το ΚΚΕ το 1996 “Το παλιόσκαρο”.
Έπαιξαν οι μουσικοί: Δημήτρης Ανδρονιάδης (πιάνο-ενορχήστρωση), Θοδωρής Στούγιος (μπουζούκι), Μάνος Καλπάκης (μπουζούκι), Γιάννης Ευαγγέλου (κιθάρα), Δημήτρης Γιαννούχος (κρουστά), Φώτης Αθανασίου (κλαρινέτο), Δημήτρης Κουφαλάκος φαγκότο, φυσαρμόνικες), Βασίλης Μακρής (μπάσο).
***
Τα φώτα σβήνουν στο θέατρο και φωνές νεολαίων γεμίζουν την αίθουσα. «Διαβάστε σήμερα τον “Ριζοσπάστη”»… «Δολοφονία μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος στη Μαύρη Θάλασσα»… «Ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής για το θάνατο του Δημοσθένη Λιγδόπουλου»…
Στον κόσμο που κατέκλυσε το θέατρο μοιράζεται πρωτοσέλιδο της 22ας Ιανουαρίου του 1921 (ήταν η ίδια ημερομηνία με την εκδήλωση) που ανακοίνωνε το θάνατο του Δ. Λιγδόπουλου.
Από την οθόνη περνούν εικόνες του εργατικού κινήματος των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Στην οθόνη μένει η γνωστή εικόνα από το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ και ακούγεται: «Εις το ξενοδοχείον “Πειραιεύς”, εις την αίθουσαν του σωματείου των μηχανικών ατμοπλοίων…συνήλθε χτες εις την πρώτην συνεδρίασίν του το πρώτον σοσιαλιστικόν συνέδριον της Ελλάδος, με κύριον σκοπόν την συνένωσιν όλων των εν Ελλάδι σοσιαλιστικών ομάδων εις ένα ενιαίον κόμμα διοικούμενον ενιαίως και αντιπροσωπευόμενον εις την Διεθνή…».
Μπροστά από τα μάτια των θεατών ζωντανεύει ο Μάης του ’36… «Οι καπνεργάτες αναμετρούνε τις δυνάμεις τους. Σαράντα χιλιάδες πειθαρχικός, αποφασισμένος στρατός. Μοιάζουνε λιοντάρια που αρκετά κλειστήκανε στα σιδερένια κλουβιά τους».
Και στη συνέχεια, η ναζιστική Κατοχή, όπου «μέσα στην πείνα, το θάνατο, τον τρόμο υψώνεται τότε ακριβώς μια μυστική φωνή. Το ΚΚΕ. Ο τόπος να λευτερωθεί με τα δικά του χέρια. Στρατός πρέπει να ανακηρυχθεί όλος ο εργαζόμενος λαός. Να οργανωθεί. Να αρματωθεί. Να παλέψει».
Και μετά εκείνες οι όμορφες μέρες, που «δεν προφτάσαμε να τις χαρούμε».
Οι 33 ηρωικές μέρες του Δεκέμβρη του 1944 ζωντανεύουν μέσα από τα πλάνα της εποχής και τις αφηγήσεις των ηθοποιών.
Και το ποίημα του Κ. Βάρναλη:
«Και τώρα με σκαμμένα τα πλεμόνια
στα ξερονήσια ρέβουν, είκοσι χρόνια!
Και μάθε τώρα αργά: χειρότερός σου
οχτρός δεν είναι από τον ντόπι’ οχτρό σου!
Και μάθε, γέρος τώρ’: απ’ τα τσακάλια
δε γλυτώνεις μ’ εφκές ή παρακάλια».
Ακολουθεί η κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης της χώρας μας τον περασμένο αιώνα, η αθάνατη εποποιία του ΔΣΕ. «Παιδιά της ανέχειας, των απίστευτων στερήσεων και των ηρωικών προσπαθειών με μια πίστη θρεμμένη απ’ το αίμα χιλιάδων ηρώων, θεριεμένη με την πείρα της Αντίστασης και φλογισμένη από τον πόθο για κατάλυση της ταξικής σκλαβιάς οι χιλιάδες μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ ξαναπήραν τα άρματα…».
Τα δύσκολα χρόνια των διώξεων, των φυλακίσεων και της παρανομίας.
Η συγκίνηση κορυφώνεται όταν εμφανίζεται η εικόνα του Τατάκη, που δολοφονήθηκε στη Μακρόνησο, έχοντας αντέξει το φρικτό μαρτύριο της ορθοστασίας 33 ημερών και παράλληλα ακούγεται: «Το έκαμα για ν’ αποδείξω πως όλα τα πλάνα της ανθρώπινης αντοχής οι αγωνιστές τα ξεπερνάνε, όταν πιστεύουν και θέλουν. Δεν υπάρχουν άπαρτα φρούρια για τους κομμουνιστές».
Στη συνέχεια η Δικτατορία, αλλά και η δράση του Κόμματος, όπου «με απόφαση της 12ης Ολομέλειας ξεκινήσαμε την προσπάθεια για να ανασυγκροτήσουμε τις διαλυμένες από το 1958 Οργανώσεις μας και για πρώτη φορά μετά την αυτοδιάλυση της ΟΚΝΕ το 1943, συγκροτήσαμε Κομμουνιστική Οργάνωση Νεολαίας. Ιδρύσαμε την ΚΝΕ».
Η αντιδικτατορική πάλη και η ντε φάκτο νομιμοποίηση του Κόμματος το 1974.
Η δεκαετία του 1980 που «ο ριζοσπαστισμός της μεταπολίτευσης πνίγηκε στα βαλτόνερα των αντιδεξιών συνθημάτων και σαρώθηκε από την επιχείρηση “φθορά των συνειδήσεων”, που σε πρωτοφανή έκταση οργάνωσε το ΠΑΣΟΚ. Παρότι ο ρεφορμισμός απλώθηκε σα δίχτυ στο εργατικό κίνημα, κρατήσαμε γερούς τους δεσμούς με την τάξη μας, την εργατική».
Και στη συνέχεια τα δύσκολα χρόνια της αντεπανάστασης, η αντοχή που έδειξε το Κόμμα μας, η αντιμετώπιση της εσωκομματικής κρίσης και των αποτελεσμάτων της γενικότερης κρίσης στο κομμουνιστικό κίνημα.
Οι τελευταίες σκηνές και αφηγήσεις ήταν αφιερωμένες στη μετέπειτα πορεία του ΚΚΕ, κόντρα στο ρεύμα, στη σύγχρονη πάλη για την ενίσχυση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την Κοινωνική Συμμαχία, με βάση το Πρόγραμμα που ψήφισε το 19ο Συνέδριο και τις Αποφάσεις του 20ού.
Ξεχωριστή στιγμή της εκδήλωσης ήταν η παρουσίαση του τραγουδιού «Ρόδι» σε στίχους Δημήτρη Ραβάνη – Ρεντή και μουσική Θάνου Μικρούτσικου, που παραχώρησε στο Κόμμα ο συνθέτης.
Το τραγούδι είχε πρωτοπαρουσιαστεί στο 7ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή», σε παράσταση – αφιέρωμα στο ΚΚΕ και το είχε τραγουδήσει η Μαρία Δημητριάδη.
Οι στίχοι του τραγουδιού έχουν ως εξής:
Κοντοζυγώνει η ανατολή
Σπάστε ένα ρόδι στο σκαλί
Σπάστε ένα ρόδι περβάζι
Η μέρα πήρε και χαράζει
Ψίχα ροδιού, αίμα και σπόροι
Κοντά σφιχτά για τ’ ανηφόρι
Ψίχα ροδιού, ώρες σφιχτές
Το τώρα σμίγει με το χθες
Πέτρα, λημέρια και σταυρούς
Έρχονται πέρα απ’ τους καιρούς
Άκου ιαχές στενάγματα άκου
Μην πάει ο αγώνας μας του κάκου
Να πάμε μπρος να πάμε ίσια
Κόρες ιτιές, γιοι κυπαρίσσια
Κι αντάμα το ψαρό μαλλί
Σπάστε ένα ρόδι στο σκαλί
Είναι οι καρδιές ολανοιχτές
Περπάτα μπρος, ρώτα το χτες
Αλλάζει η ζωή, η σκέψη αλλάζει
Σπάστε ένα ρόδι στο περβάζι
Ζύμωσε ιδρώτα, αίμα, χώμα
Να πάει ψηλά, μπροστά το Κόμμα
Κοίτα, πληθύναμε πολύ
Για νέο αγώνα μας καλεί.
Ενα παρατεταμένο χειροκρότημα, δείγμα συγκίνησης και ενθουσιασμού, αλλά και η «Διεθνής», που τραγουδήθηκε με υψωμένες γροθιές, έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο την εκδήλωση…
